Кога зборуваме за уметност на правење замоци и други работи од песок, можностите се бесконечни, а зависат од креативноста и фантазијата со која располагаат уметниците и дизајнерите.

Постојат толку многу различни дизјани кои можат да бидат направени. Големите уметници користат песок да направат различни преубави работи и мораме да признаеме дека ние некогаш сме се обиделе да бидеме мали уметници и направиме нешто од песок.

Некои луѓе песочната уметност ја подигнаа на многу високо ниво, а ние тука ќе ви претставиме неколку преубави замоци од непознати автори со многу неверојатни детали.

Потребно е многу трпеливост и вештина за да се направат вакви замоци од песок, сообено ако сакате да имаат и свое осветлување или да бидат направени од песок од различни бои и нијанси.

Се приближува летото, па кога би оделе на плажа со желба да направите нешето слично, можете да погледате неколку преубави идеи.

Млада брачна двојка од американската сојузна држава Западна Вирџинија изгради мала куќа во која како „градежен материјал“ се користени рамки од стари прозорци.

Тие сакале да имаат куќа во која залезот на Сонцето нема да се гледа само од една просторија или од една страна, туку од секој дел на објектот.

Прозорците овозможуваат влез на големо количество природна светлина во куќата, а користењето на мебел од различни стилови создава уникатен изглед на ентериерот.

Куќата претставува совршен пример за градба ускладена со природата, каде не се води премногу сметка за конфорот што го нуди современиот градски живот.

За изградбата на целата куќа биле потребни неколку месеци и 500 американски долари.

Во дамнешно време дошле Татарите во селото Добра, ги поробиле младите ергени и им ги исекле јазиците. Селото го опљачкале и си заминале, а ергените по некое време се вратиле неми и сакати.

Улицата се чува уште од мугрите

Жените-возачи добиваа посебен благослов – утрински бакнеж и разбушавена коса полна со слама

Оттогаш до ден-денешен во ова село во јужна Полска останал еден обичај сличен на нашите џоломарски и бабарски игри. Секоја година на прв ден Велигден момчињата се затвораат в штала и се преправаат во сламени одежди, кои грижливо ги приготвуваат секој Велигден одново.

Прскачите со полна опрема тргнуваат во пресрет на следниот намерник

Освен фустанот од слама, задолжителен дел од нивната маска се и лицата изработени од груба кожа, да ги преставува изобличените глави на ергените. Вечерта седат на сретсело и цела ноќ го слават првиот ден од воскресението со песна и со по некое шише вотка. Не сите издржуваат до утрото – сонцето на разденување паѓа и на оние, кои се откажале и папсани легнале во купиштата слама.

Утрото на главната улица во селото се чувствува раздвиженост – прскачите ги пречекуваат сите намерници, и пешаците и возачите. Поделени се во повеќе групи распоредени долж улицата, која што е послана со дебел слој слама. Ги поздравуваат минувачите и ги китат со слама за плодност и бериќет, ги прскаат со вода за здравје. Не може да помине автомобил без да добие украс од слама и велигденски гранчиња.

На пречекот прскачите не изустуваат ни збор, оти Татари им го исекле јазикот. Наместо зборови се слуша само неартикулирано с’скање и пискање. Ритуалот кулминира во моментот кога во блиската црква завршува утринската миса – сламените прскачи ги пречекуваат верниците и ги прскаат со вода, за здравје. Сè завршува со променада на прскачите во неколку поворки и со делењето награди на сретсело.

Сламен прскач со „директорот на осмолетката“ преправен во змија

Стража од секакви напади, видими и невидими

Со ова прскачите заокружуваат уште еден циклус на прочистување, зад себе оставаат уште една година полна зли духови, и одново се раѓаат. И покрај замерките од блиските села и гратчиња, дека не е пристојно и дека е грев вакви дејанија и пијанства да има токму на Велигден, пргавиот дух на сламените прскачи од Добра сè уште живее и задолжително измамува, ако ништо друго, насмевка и добра мисла.

Текст: Диме Митревски

Фотографии: Диме Митревски и Карина Предка

Компанијата „Doolittles“ создаде совршена органска форма на конструкција на куќа, која одлично се камуфлира во своето природно опкружување и поради убавиот стил заслужува да биде осветлена со рефлектори и истакната во некои огромен изложбен хангар.

Куќата претставува нешто што сигурно до сега не е видено дури и во најфантастичните филмови. Направена е од ребраста структура на кафез, вешто скриена во камен на простор од десет хектари и е во сопственост на брачната уметничка двојка Беверли и Џеј и сопственик на студиото  „Doolittles“.

Изградбата на куќата почнала во 1988 година, а официјално е завршена во 1993 година,  За изградбата се користени бетонски челик, стакло и бакар. Конструкцијата има 26 столбови кои излегуваат од покривот и наликуваат на големи крила. Формата на антена дава ребраст изглед.

Стаклената колиба се наоѓа на 2.500 метри надморска висина на планината Доломити во Италија. Колибата со стаклени ѕидови и таван е поставена на големи скии.

Стаклената колиба има удобен кревет и грејачи, додека претстојот во неа вклучува вечера и доручек. До колибата се стигнува со моторни санки.

Семејството Карен нема ни телевизор, ни столови, а својот животен простор го организира во духот на вежбањето и рекреацијата, кои во нивниот дом заземаат најмногу место.

Мајкл, Кејт и нивните деца Роан и Фин животниот простор во својот дом го ставија во функција на вежбањето и гимнастиката. Во една просторија им се сите кревети и она малку облека и играчки кои им се неопходни, а остатокот од домот го претворија во гимнастичка сала.

„Повеќето луѓе мора да одат до теретана за да вежбаат, но јас повеќе сакам физичката активност да биде мој начин на живот“, вели Кети, биомеханичар и автор на книга за усогласување на работата и рекреацијата.

Ќе се запрашате како изгледа еден ден целосно поминат во физичка активност? Тато Мајкл ги скрати ногарките од кујнската маса, за сите да клечат додека јадат. Садовите се распоредени во ниски ормари, па секој што ќе сака да си земе некој сад кој му е потребен ќе треба да клекнува секогаш кога ќе зема нешто. Сите спијат во иста соба и тоа на ниски легла сместени на дрвени палети, што бара поголем напор за станување и легнување.

Кети ваквиот начин на живот го осмисли поучена од своето тренерско искуство од колеџ. Нејзините штитеници имале болки во колената, колковите и грбот, веројатно бидејќи им недостигала физичка активност. „Како што не можете да станете здрав од една изедена салата, ако цел живот живеете јадете слатки, така ни еден тренинг не може да помогне ако постојано седите“, објаснува таа.

Доброто држење на телото за неа е многу важно, па поради тоа ходникот им е поплочен со речни камења, бидејќи сè почнува од стапалата, на кои им е потребно да ја почувствуваат подлогата и да ги придвижат сите зглобови. Затоа сите одат боси, а тоа го прават дури и надвор, кога има услови за такво нешто.

Во дворот имаат големи скали развлечени меѓу дрвата, за качувањето да го направат понапорно. Поставија и греда, јаже за нишање и уште едно за балансирање. „Кога сакам да разговарам со сопругот или децата, тоа го правиме додека вежбаме“, вели Кети.

За гостите во нивниот дом имаат поставено дрвена клупа и прозорски седишта, како и масиче за кафе. Но, два-три пати неделно семејството Карен се менуваат со комишиите во готвење заеднички оброци. Така децата се дружат и социјализираат, а родителите имаа слободен ден за себе.