Хиперфункционалната жена – помеѓу успехот и исцрпеноста

Зошто потребата да бидете „насекаде и во сè“ може да ве оддалечи од себе?

Кариера, врски, семејство, личен развој, друштвен живот, тренинг — и се разбира, сето тоа со насмевка. Современата жена одамна повеќе не се прашува дали може сè да постигне, туку од неа се очекува тоа да го прави постојано — без пауза, без грешка, без слабост. Но… дали тоа навистина е одржливо?

Синдромот на хиперфункционалната жена – познат и како „жената што сè држи под контрола“ – е едно од најмалку препознаените психолошки оптоварувања во современото време. А сепак, зад беспрекорниот изглед, често се крие тивко, но длабоко емоционално исцрпување.

Која е хиперфункционалната жена?

Не станува збор за медицинска дијагноза, туку за психо-социјален феномен. Овој модел на однесување се одликува со хроничен внатрешен притисок да се исполнат сите улоги — и тоа совршено. Без помош. Без изговори. Без одмор.

Во коренот на ова вакво однесување најчесто лежат:

• Општествени очекувања („морам сè да стигнам“)
• Лични уверувања за вредноста („ако не правам доволно, не вредам доволно“)
• Страв од конфликт или отфрлање

Невидливата потрошеност зад привидниот успех

Иако хиперфункционалноста може да изгледа како сила, од психолошка гледна точка, таа често води кон:

• Хроничен стрес и губење на внатрешниот мир
• Извитоперена слика за себеси, при што личната вредност се мери единствено преку постигнувања
• Неспособност да се ужива или одмори, иако има простор и време за тоа
• Панично уверување дека „ако запрам, сè ќе се распадне“

Кога грижата за себе станува луксуз — наместо потреба

Жените кои се заглавени во овој образец не знаат како да побараат помош. Ранливоста се доживува како слабост, а потребата од одмор — како неуспех. Но, психичката отпорност не се гради со постојано себеисцрпување, туку со здрава рамнотежа.

Таквата рамнотежа подразбира повторно поврзување со себе, преиспитување на сопствените потреби — и понекогаш, барање на професионална поддршка.

Улогата на психотерапијата

Индивидуалната психотерапија може да понуди безбеден простор и време за:

• Препознавање на сопствените „мора“ и нивното потекло
• Поставување здрави граници без чувство на вина
• Негување на самосострадание, а не само продуктивност
• Преиспитување на дефиницијата за успех — на начин што повеќе ви одговара и помалку ве исцрпува

На крајот, да се биде успешна во сè не е нужно предност — честопати тоа е само начин за преживување. Ослободувањето од синдромот на хиперфункционалност не доаѓа од тоа што ќе правите повеќе, туку од храброста да направите помалку. Не затоа што сте слаби, туку затоа што сте човек.