На Кочо Рацин
„Стој!“ в самрак викаат стражи.
Но поетот и натаму низ шума оди.
Пукот. Пад. Кошула што наеднаш се влажи.
И потоа врз сѐ течат води.
Течат води, брегови рушат.
Потоа рекле: глув бил поетот.
Не: поетот нечујни гласови слушал.
Глуви се сите стражи на светот.
Влада Урошевиќ
