Најтешкиот тип на личност за раскинување: Кога љубовта станува замка

Постојат врски кои на почеток изгледаат совршено: со многу страст, возбуда, исполнети со надеж и со пеперутки во стомакот.

Но, со текот на времето, почнува да се појавува една друга страна – суптилна, тешко забележлива, но исклучително исцрпувачка. Некои луѓе сакаат на свој начин, но таа “љубов” може да стане опасна мрежа која ја заробува и душата, и срцето.

Во ваквите односи, чувството „треба да заминам“ постојано се судира со силата на приврзаноста. Умот испраќа сигнали за опасност, а срцето тврдоглаво верува во промени и ветувања. Така се раѓа еден емоционален маѓепсан круг: партнерот се менува само на зборови или пак, целосно го негира проблемот, знаејќи вешто да ја преобрати ситуацијата, правејќи ја жртвата да се сомнева во сопствената проценка и вредност.

Овие врски најчесто се сведуваат на тенка линија меѓу надеж и трпеливост, каде што мали отстапки стануваат тешки обврски, а среќата се чувствува како луксуз. Однадвор сè можеби изгледа добро, но внатре се одвива тивка војна меѓу желбата за љубов и потребата за слобода.

Вистинското спасение доаѓа преку поддршка – од пријател кој знае кога да сослуша, од стручњак кој знае во кој правец да упати, или пак од внатрешната сила што ни овозможува конечно да ги поставиме границите. Да се препознае разликата меѓу искрената љубов и манипулативното „те сакам, ама те гушам“ е првиот чекор кон ослободување. Вториот – да си ја дадеш дозволата да заминеш, без вина, затоа што љубовта не треба да боли. Таа треба да инспирира, да охрабри и ослободи.

Во денешниот свет, каде што многу врски се претвораат во лавиринти од емоционални компликации, да знаеш кога да застанеш и да кажеш „доста е“ е најмоќниот чин на љубов кон себе и храброст.