Зборот Амин се користи во многу јазики, а го користат и Арапите и муслиманите, за истата цел како и Христијаните.
Зборот со кој се завршува секоја молитва е Амин. А таа има едноставно значење. Амин е збор кој потекнува од хебрејскиот збор амен. Овој збор е еден од ретките кои останале речиси непроменети од своето настанување. Преживеа 1000 години, а обликот е само прилагоден на неколку различни јазици, додека значењето остана исто.
Овој збор датира од времено на првите пишани зборови и се појавува во најраните еврејски записи. Неговото значење се врзува за одобрување и означување на нешто што следи и ќе се случи. Преводот на зборот амин е – „нека биде така“, „Така е“. Амин се користи и да се укаже на тоа дека некој многу се согласува со нешто и во таа смисла значи „вистина, без сомнеж, неспорно“.
Етимолошки, овој збор доаѓа од хебрејскиот глагол „аман“ што се преведува како „засилен, потврден“. Меѓутоа, коренот на овој збор е општисистемски и може да се најде и ерменскиот јазик со кој зборувал и на кој проповедал и самиот Исус Христос. Во православните евангелија овој збор се користи дури 77 пати, и тоа во голем дел се става во уста на Спасителите.
Граматичарите сметаат дека согласниниот корен на овој збор „амн“ и дека тој корен значи „да се биде цврст, потврд, верно, да имаш верба, да се верува“…
Дури и Арапите имаат збор „аман“ кој има исто значење и кој се пренесува во „амин“ на ист начин како и хебрејскиот. Муслиманите зборот „амин“ го користат како и Евреите и Христијаните: кога ја завршуваат молитвата.
Многумина поборници на теозофијата, афроцентралните историски теории и езотеричното христијанство, сметаат дека зборот „амин“ е поврзан со египетскиот Бог, Амон, кој понекогаш се изговара Амен. Во еден момент Амон се стопил со богот на сонцето, Ра, па стана Амон-Ра.
Толку далеку отишла египетската религија, па во еден момент стана практично монотеистичка, бидејќи сите останати богови беа третирани како манифестација на Амон.
