Премногу споделување – што навистина откриваме кога се отвораме премногу

Сите барем еднаш сме се нашле во ситуација кога сме кажале нешто премногу лично и веднаш сме се покајале

Но, овершерингот не е само „лоша навика“. Тој е огледало на нашите несигурности, емоционални празнини и желбата да бидеме прифатени и разбрани.

Во свет во кој споделувањето е секојдневие – од Инстаграм стории сè до брзи исповеди пред нови познаници – границата помеѓу „споделувам“ и „се експонирам“ станува сè потешка за препознавање. Психолозите објаснуваат дека овершерингот често произлегува од страв од отфрлање, потреба за поврзување, а понекогаш и од стари емоционални рани.

Кога зборувањето станува одбранбен механизам

Луѓето со анксиозни врски често откриваат премногу и прерано. Не затоа што имаат доверба, туку бидејќи се плашат дека ќе бидат оставени. Преку тоа се обидуваат да воспостават контакт, но прераната емоционална „голота“ најчесто ја носи спротивната реакција – непријатност, дистанца и тишина.

Врските се градат постепено

Постои теорија за „социјални слоеви“ според која односите се развиваат постепено, слој по слој, како кромид. Ако се отвораме прерано и еднострано, рамнотежата се губи, а другата личност може да се повлече или едноставно да не знае како да реагира на тоа што сме го споделиле.

Прекумерното откривање како одраз на минати трауми

Психотерапевтите велат дека овершерингот често е несвесен обид да „испразниме“ емоционален товар. Тоа не е свесна одлука, туку рефлекс на стари рани и потреба да се ослободиме од внатрешниот притисок – дури и кога средината не е безбедна за тоа.

Зошто чувствуваме срам по тоа

По преголемо лично споделување останува чувство на вина и срам. Како да сме предале дел од себе пред погрешна личност. Она што започнало како потреба за блискост, завршува со чувство на напуштеност и ранливост.

Поставувањето граници е облик на љубов кон себе

Стручњаците нагласуваат: вистинската поврзаност не се гради со количина на отвореност, туку со способноста да се поставуваат граници. Чувањето на некои работи за себе не е знак на затвореност – тоа е заштита на емоционалниот интегритет. Да избереме кога, каде и пред кого ќе се отвориме е знак на зрелост, а не на страв.

Пред да одлучиш да споделиш нешто лично, прашај се:

• Дали се чувствувам безбедно или едноставно не можам повеќе да издржам?
• Дали оваа личност навистина ја заслужува мојата приказна?
• Дали навистина морам да го кажам ова?

Ако одговорите не се јасни – почекај. Тишината понекогаш не значи оддалечување – туку самопомош.

Овершерингот е тивок знак дека ни недостасува разбирање и блискост. Но вистинската интимност не се гради со брзина на исповеди, туку со стабилност на доверба. Зачувај ги своите вистини за оние што ги заслужуваат – бидејќи грижата за себе е најдлабоката форма на љубов.