Ѓаволот ја носи Прада 2: Дали мистеријата на филмот е веќе минато?

ЃАВОТ НОСИ ПРАДА 2: ДАЛИ ТАЈНАТА НА ФИЛМОТ СТАНА СОПСТВЕНОТО МИНАТО?

Најавата дека се снима продолжение на култниот филм „Ѓаволот носи Прада“ предизвика еуфорија ширум светот – особено кај модните зависнички што пораснаа слушајќи ги саркастичните забелешки на Миранда Пристли и следејќи ја модната трансформација на Анди Сакс.

Веста за повторното обединување на иконскиот трио – Ен Хатавеј, Мерил Стрип и Емили Блант – дојде како модна експлозија и најава за носталгичен спектакл на големото платно.

Но… пред да дочекаме дури и официјален трејлер, Instagram, TikTok и сите можни фан-страници се преплавени со папарацо фотографии од снимањето. Веќе знаеме дека Ен носи сандали од Шанел, дека Анди се враќа во светот на магазинот (најверојатно пак во „Runway“), и дека Миранда нè гледа одвисоко – буквално и фигуративно. И додека срцето на секој обожавател забрзано чука, истовремено се појавува прашањето: дали денес воопшто знаеме да чекаме?

Во време кога сè сакаме веднаш, незабавно и тука – од храна и љубов до филмови и спојлери – изгледа дека ја заборавивме магијата на чекањето. Онаа слатка неизвесност пред да се изгасат светлата во кино-салата. Изненадувањето. Она исконско „вау“ што се случува кога за првпат ќе видиме сцена за која не сме знаеле ништо.

Сега, наместо тоа, добиваме готови кадри од филмот додека камерите сè уште се вртат. Модата, дијалозите, па дури и делови од заплетот – сè веќе полека се низ социјалните мрежи. И не се само папараците тие што ја „расипуваат магијата“. И ние сме дел од тој систем – кликнуваме, зумираме, анализираме. Проголтуваме секоја фотографија од снимањето, како нашиот живот да зависи од тоа да знаеме сè пред сите други.

Но… дали со тоа не се лишуваме самите од нешто вредно? Дали оваа моментална информираност и модни дисекции преку сториња всушност го бришат најубавото во филмската уметност – неизвесноста и изненадувањето?

Кинематографијата никогаш не била брза забава. Тоа е уметност што се гради со месеци, внимателно, со мисла и посветеност, за на крај да се случи во темнината на кино-салата, додека седиш во тишина заедно со уште стотици луѓе и – дишеш иста емоција.

Ако веќе не сме подготвени да се откажеме од раните погледи на модните изданија на јунакињите, можеби можеме барем нешто да си оставиме за премиерата. Зашто вистинската радост не доаѓа во мигот кога ќе видиш сè пред време, туку кога филмот те фаќа неподготвен – и целосно те воодушевува.

Значи, следниот пат кога алгоритамот ќе ти исфрли „ексклузива од сетот“, размисли: дали навистина сакаш да знаеш сè веднаш? Можеби е време да престанеме да лизгаме – и да почнеме да чекаме.