Поради тоа што ми го направи маж ми, побелев на 28 години: Маја Волк за својот прв брак

Објавено: 02/09/2025

Сценаристката, универзитетска професорка, писателка и музичарка Маја Волк не го губи својот животен оптимизам и искрениот насмев кој е нејзин заштитен знак, и покрај бројните несреќи кои ја следеле низ животот. Отворено зборува за тоа како трауматичните врски влијаеле врз нејзиното здравје.

„Апсолутно, стресот е удар, но сеќавањето на стресот е уште полошо. Кога секој ден се враќаш на траумата, телото реагира како сè да се случува повторно. Разводот по долги години брак, смртта на мајка ми, новиот брак на татко ми по само шест месеци, мобинг и психичко малтретирање од колеги – сето тоа го забрза појавувањето на ракот и метастазите. Ракот е психоимунилошка болест“, изјави Маја.

Ја опиша и својата младост:

„Моите родители добија генијално дете кое ги збунуваше. И двајцата ме тепаа – не беше тоа само една лепница, туку вистински ќотек. На пет години избегав од дома в касарна и поминав цел ден со војниците кажувајќи им лажни информации. Интуитивно чувствував дека ќе преживеам само ако останам своја.“

За своето тинејџерство рече:

„Пубертетот ми беше најтежок. Имаа дете кое со 12 години испива литар вино или целиот пакет цигари. Затоа што експериментирав со самата себе, строго ме казнуваа. Не ме пуштаа на екскурзии, ниту да излегувам доцна. Дури по години, со помош на психотерапија, им простив.“

За љубовните врски и бракови:

„Ме привлекуваа силни и ладни мажи, како татко ми. Првиот сопруг во Австралија беше благ, но алкохоличар. Два пати се обиде да ме убие. Оседев за една ноќ, на 28 години. Вториот сопруг, татко на моите деца, беше прекрасен родител, но строг. И со последниот свршеник раскинав кога почнав да чувствувам дека ме гуши.“

За самоспознанието:

„Се боев во русо ако партнерот ги сакаше русокосите. Бев скромна домаќинка ако тоа го посакуваше. Така се изгубив себеси, но уметноста никогаш не ме остави. Потисната тага заврши со рак на гркланот. Денес е поинаку – нема повеќе трауми. Прифаќам сè и одам напред.“

За недостатокот на поддршка:

„Ги прашав роднините зошто не ме заштитија од насилството во домот. Ми рекоа дека се плашеле. Тогаш сфатив дека надворешна помош нема и дека морам сама да си се спасам. Тоа ме направи посилна, но цената беше огромна.“