Од општествена осуда до вистинско уживање во времето на самотија
Сѐ почесто, психолозите им препорачуваат на жените да си дозволат нешто што некогаш се сметало за табу: вечера во ресторан – без ничие друштво. Не како резултат на осаменост, туку како свесна одлука да се одвои време само за себе.
Колку пати се случило некоја жена да посака да посети некое ново, возбудливо место, но друштвото никако да се усогласи? Некои сè уште чекаат совршен момент, договор со партнерот, со пријателките, или некаков повод за славење. А всушност – не е потребен никаков повод освен сопствената желба.
КРАЈ НА СТЕРЕОТИПИТЕ
„Ќе ме гледаат ли чудно?“ „Ќе помислат ли дека немам дружење?“ – вакви прашања се чести и сосема природни. Нивното потекло лежи во длабоко вкоренетите општествени очекувања.
„Научени сме да веруваме дека да бидеш сам во јавен простор значи дека си чуден, отфрлен или невидлив за околината“, објаснува психологинката Ана Моралес, специјалистка за емотивно јадење и прифаќање на телото. „Ако некој јаде сам, веднаш се претпоставува дека е сам во животот, наместо да се препознае – можеби тоа е свесен избор.“
Баровите, кафулињата и рестораните со векови се сметале за места на друштвен живот. Затоа жените често се чувствуваат изложени или дури непријатно кога ќе решат да ги посетат сами. И додека на мажите општеството им дозволува да седат сами, жената без придружба сè уште привлекува љубопитни погледи и прашања.
„Со векови вредноста на жената се мерела преку нејзините односи со другите – како ќерка, партнерка, мајка. Секогаш на услуга на некого“, потсетува Моралес. Затоа сликата на жена која седи сама во ресторан, оди сама во кино или патува – на многумина и понатаму ѝ делува недозволива. А токму рушењето на тие застарени претстави станува чин на лична слобода.
ПРИФАЌАЊЕ: ТИШИНАТА НЕ Е ПРАЗНА, ТАА Е ИСПОЛНЕТА СО ПРИСУСТВО
Општествените очекувања се главната причина за внатрешниот отпор кон идејата за оброк во самотија. Не е непријатно што масата е празна – туку гласовите во главата кои создаваат непријатност додека се разгледува менито.
„Седењето сама на маса не е знак на неуспех, туку чин на сила“, нагласува Моралес. „Тоа е пораката: денес не ми треба никој за да ми биде убаво. Денес е доволно да бидам со себе.“
Во свет кој ги учи жените постојано да бидат достапни, љубезни и приспособливи, овој чин станува – тивок облик на бунт.
УЖИВАЊЕ: БИДЕЈЌИ СЕКОЈА ЖЕНА ГО ЗАСЛУЖУВА ТОА
Оние кои ќе се осмелат да ја испробаат оваа едноставна, но моќна навика, брзо откриваат една голема вистина – неописливо е убаво кога уживањето не зависи од другите.
„Тоа е чин на самопочит. Порака до телото и душата: го правам ова бидејќи го заслужувам“, објаснува Моралес. Психолошкиот ефект од ваквите искуства веднаш влијае на самодовербата – се руши илузијата дека вреди само она што се споделува.
Зашто да – она што се доживува во тишина, без публика, е подеднакво важно. Тоа е слобода самостојно да се донесе одлука, без потреба од објаснувања или потврди.
ЗАТОА, СЛЕДНИОТ ПАТ…
… нека не се двоуми. Не мора да чека туѓо „може ли тогаш“ или да бара причина за славење. Доволна е желбата.
Нека облече нешто во кое се чувствува моќно. Нека избере место што одамна сака да го посети и нека резервира – маса за една личност. Зашто нејзиното друштво е – повеќе од доволно.
