Еден клик за потврда – дали станавме робови на лајковите?

ЕДЕН КЛИК ЗА ПОТВРДА: ДАЛИ СТАНАВМЕ РОБОВИ НА ЛАЈКОВИТЕ?

Денес, светот се врти околу едно мало „копче“ – лајкот на социјалните мрежи.

Тој еден клик како да ја дефинира нашата вредност, го потврдува нашето постоење и ги поставува границите помеѓу реалноста и она што сакаме да го презентираме. Во време кога речиси сè се мери со бројот на лајкови и коментари, често ја забораваме вистината што се крие зад филтрите.

Да го земеме примерот со родителите што објавуваат фотографии од своите деца, но при тоа им го покриваат лицето. Што навистина се случува тука? Сакаат да споделат, но се плашат во исто време да споделат. Тоа не е заштита – тоа е компромис помеѓу „сакам да покажам“ и „страв ми е да покажам“. Тоа е дигитален баланс помеѓу потребата за потврда и стравот од социјална осуда.

Истото важи и за другите „моменти“ од онлајн животот. Луѓето пишуваат јавни проштални зборови за починати личности, како да очекуваат тие да ги прочитаат, или ги истакнуваат постигнувањата на своите деца само кога оценките се совршени, додека послабите моменти ги бришат од објавите. Совршенството добро изгледа во дигиталната витрина – но не покажува кои сме, туку како сакаме да изгледаме.

Полека, но сигурно, градиме општество во кое привидот ја надминува суштината. Општество кое вреднува според број на лајкови, коментира и копнее по потврда, а љубовта и прифаќањето често се мешаат со површно одобрување. И зад сите тие фотографии, насмевки, филтри и хаштаг зборови, се крие една тивка осаменост – длабока потреба да бидеме забележани, признати и потврдени.

Порака до публиката: Да си автентичен во дигиталниот свет е чин на храброст. Вистинската вредност не е во лајковите, туку во искреноста што останува кога екранот ќе замолчи.